Opis
Oś rozważań w niniejszej monografi i wyznacza poszukiwanie sensów oddolnych inicjatyw
kulturalnych. Fenomen inicjatyw oddolnych1 nie jest nowym zagadnieniem dla
nauk o edukacji. Inicjatywy te stanowią pewien rodzaj aktywności społecznej (społecznikowskiej),
czyli realizowanej wolontarystycznie, dobrowolnie, w sferze czasu
wolnego2, podejmowanej samorządnie przez jednostki – społeczników, działaczy, aktywistów
oraz ich grupy w układach nieformalnych oraz stowarzyszeniowych i wpisującej
się jako taka przede wszystkim w obszar zainteresowania pedagogiki społecznej, która
zajmuje się wielowymiarowymi, wzajemnymi oddziaływaniami pomiędzy człowiekiem
a środowiskiem. W tradycji tej subdyscypliny pedagogicznej kwestia działania realizowanego
społecznie (co nie zawsze oznacza oddolnie, niezależnie od państwa, instytucji
i władz), rozpatrywanego głównie z perspektywy środowiska wychowawczego, była
obecna między innymi w koncepcji szeroko rozumianej pracy oświatowej, oświaty
pozaszkolnej3, wychowania równoległego/edukacji równoległej4, przekształcania środowiska,
aktywizowania sił społecznych/sił ludzkich5, organizowania środowiska6.
