Opis
Tytuł książki oddawanej do rąk Czytelnika ma charakter nieprzypadkowy. W powojennej
poezji o tematyce kresowej systematycznie przewijają się dwa fundamentalne tematy – nostalgia i trauma. Uczucie żalu po stracie kresowej ojczyzny stało się, choćby w twórczości wieszczów narodowych, doniosłym motywem już w czasach Wielkiej Emigracji. Po II wojnie światowej, kiedy Polska utraciła Kresy Wschodnie, wśród ekspatriantów – zmuszonych do opuszczenia ziem, za które przelewali krew obrońcy wiary w husarskich zbrojach, powstańcy styczniowi, legioniści Józefa Piłsudskiego, Orlęta Lwowskie i żołnierze Błękitnej Armii generała Józefa Hallera – uczucie nostalgii odżyło ze zdwojoną siłą. Towarzyszy mu idealizacja utraconej ojczyzny, prowadząca do ukształtowania się obrazu Kresowej Arkadii. Idealizacja ta ma charakter wielowymiarowy.
Poddana została jej kresowa przyroda, ukazywana jako niezmiernie bujna, nieco dzika, ale pełna niepowtarzalnego czaru i romantyzmu. Idealizacji został poddany także obraz życia codziennego. Jest on na wskroś idylliczny, dzięki czemu utwierdza przekonanie, iż na Kresach wielokulturowa społeczność przez wiele pokoleń żyła spokojnie
i szczęśliwie, w harmonii i zgodzie. Charakteru wręcz mitologicznego nabiera historia ziem kresowych. Ziemie te ukazywane są jako miejsce wielowiekowych zmagań o wolność i niepodległość Rzeczpospolitej oraz jako teren realizowania dziejowej misji Polski, stanowiącej przedmurze chrześcijaństwa.
Na przeciwnym biegunie wobec nostalgii za Kresową Arkadią sytuuje się uczucie traumy wojennej, spowodowanej hitlerowską eksterminacją, bolszewickim terrorem oraz banderowskim ludobójstwem.
[frg. wstępu]
