Opis
Pytanie o tożsamość człowieka jest pytaniem o to, jaką mamy koncepcję siebie. W świecie pełnym pluralizmu sądów i poglądów niezbędne staje się wzmocnienie świadomości własnego „ja”, poczucia wartości siebie jako osoby. Człowiek musi wiedzieć, kim jest, jaka jest jego tożsamość, aby nie zagubić się w strumieniu zmieniających się trendów i zapatrywań. Jak zauważa K. Ferenz […], człowiek, podporządkowując się pewnym mechanizmom makrospołecznym, które regulują jego życie, może zatracić swoją indywidualność i niepowtarzalność, stając się szarym człowiekiem, którego rozpoznanie jest możliwe dzięki danym personalnym. W tak rozwiniętym cywilizacyjnie świecie, każdy powinien znać prawdę o samym sobie. „Są pytania, na które człowiek musi sobie odpowiedzieć. Nie wystarcza tu odpowiedź jakakolwiek – trzeba znaleźć odpowiedź prawdziwą. Mogę ostatecznie nie wiedzieć, jaki jest skład atmosfery Marsa, czy jakie formy są możliwe na dnie oceanu, ale nie mogę nie wiedzieć, kim jestem, po co żyję, co to znaczy, że jestem człowiekiem – wraz ze wszystkimi odcieniami znaczeniowymi, jakie kryją się w tym stwierdzeniu: „«jestem człowiekiem»” […].
Pojawia się pytanie, czy zgłębianie problematyki tożsamości przyszłych pedagogów na gruncie pedagogicznym jest potrzebne. Analiza literatury wskazuje, iż jest to temat w niewielkim stopniu eksplorowany. Henryka Kwiatkowska zauważa […]: „W odróżnieniu od socjologii i psychologii pedagogika traktuje tożsamość po macoszemu. Właściwie dyskurs tożsamościowy jest w niej nieobecny, mimo jego życiodajnej inspiracji w badaniach procesów socjalizacji”. Problemem, jaki podejmuję w niniejszej pracy, są indywidualne i społeczne wymiary tożsamości młodzieży akademickiej, która przygotowuje się do zawodu pedagoga i po ukończeniu studiów otrzyma uprawnienia do jego wykonywania. Za istotne uznałam zbadanie tożsamości osób, które w niedalekiej przyszłości, w sposób profesjonalny, poprzez szereg oddziaływań wychowawczych będą kształtować tożsamość następnych pokoleń.
