Opis
Malarskie dokonania Adama W. Bagińskiego – w widzeniu horyzontalnym – jawią się jako odsłony wiecznego Jest, tkwiącego w Człowieku. To, co zostało tu wyrażone „mową barw”, „językiem światła”, emanuje „czymś”, czego – przy najlepszych chęciach – nie można w pełni przełożyć na znaczenia słowne. To są dokonania, z którymi należy obcować bezpośrednio, patrząc, aby doznać tego, co barwami jest uzewnętrznione, co nas przyciąga (nie ubezwłasnowolniając), harmonizując stan umysłu, przenosząc jakby w inny wymiar istnienia, w którym piękno rzeczywistości życia i świętość pozostają ciągle w nierozdzielności. W tej twórczości od początku nie ma destrukcji nihilistycznej, jest trudny do opisu fascynujący proces przekształcania zintegrowanej „formy” i „treści”. Mogą tu używane słowa „zawodowych” teoretyków malarstwa współczesnego irytować, ale to, co emanuje z tych odsłon-objawień pochodzi ze stanu (wpisanego w rdzeń Życia) duchowego, cechującego się harmonią owej „światłości życia” bezustannie przekształcającej się. Każdy obraz w tej twórczości (wyraża pewną ideę) to oryginalny kształt, ale funkcje, celowość ich zaistnienia są stałe. Tak finezyjnie ujmowana harmonia przekształcających się barw, wysublimowany stopień piękna w samym źródle Istności życia człowieczego, wzbudza na kilka sekund (to wiele!) ozdrowieńcze zachwycenie. Nie życie, ale nasze przeżycia, sposoby myślenia uległy zdegenerowaniu. Zapomnieliśmy w opisach dzieł malarskich, że one (podobnie jak dojrzałe utwory innych sztuk pięknych) uzewnętrzniają realnie istniejący stan duchowej potencji twórczego człowieka. Obrazy Adama Bagińskiego emanują energią duchową, której źródło zawsze pozostaje w przysłonach, są nierozdzielne z jego przemyśleniami, z niezachwianą pewnością, że w samym źródle Życia (nieokreślonego!) jest coś z realnej potencji „Światłości”, która albo nie jest poprawnie rozwijana lub w zdegenerowanych fazach kultury, jest tłumiona. Marianna Bocian
