Opis
Kwestią wartą przynajmniej ogólnego zaznaczenia jest koncepcja pojmowania prawa
do czystego środowiska w konwencji dobra osobistego, co ostatnimi czasy jest coraz mocniej akcentowane w debacie publicznej1. Izabela Wereśniak-Masri dokonuje
szczegółowej analizy tak rozumianego prawa jednostki, przytaczając w swoim artykule m.in. kilka funkcjonujących poglądów na temat dóbr osobistych. Wszędzie ujmowane są one jako wartości2. Niezależnie od (bez)zasadności uznania prawa do czystego środowiska za dobro osobiste, prawo owo jest jednym z podstawowych praw człowieka (umiejscawia się je w tzw. III generacji). W praktyce oznacza to, że wymienione zostało ono przez kilka kluczowych dokumentów międzynarodowych3 –
m.in. Kartę Praw Podstawowych (art. 37), Traktat z Maastricht (environmental
protection wskazane jako jeden z celów działań wspólnoty pojawia się w wielu miejscach dokumentu), Dyrektywę 2008/99/WE – ochrona środowiska poprzez prawo karne4 i powiązaną z nią Dyrektywę 2004/35/WE5. Ta ostatnia definiuje
ważny element dla ochrony środowiska. Wskazuje bowiem na emisje, czyli
uwalnianie do środowiska, w wyniku działalności człowieka, substancji, preparatów,
organizmów lub mikroorganizmów6. Bezpieczeństwo Polski w kontekście właśnie „emisji” zostało uwzględnione w Strategii Bezpieczeństwa z 2014 r., ale także w II Polityce Ekologicznej Państwa 2030.
[frg. wstępu]
