Opis
Problematyka prawidłowego uregulowania środków odwoławczych i zaskarżenia w postępowaniu cywilnym wiąże się ściśle z gwarancjami konstytucyjnymi, takimi jak prawo do sądu i prawo do dwuinstancyjnego postępowania sądowego, a także obowiązkiem ustawodawcy zwykłego przywrócenia stanu konstytucyjności (tzw. sanacja konstytucyjności)1, które jest swoistą emanacją wyrażonego w art. 45 ust. 1 Konstytucji RP2 prawa do sądu, tj. prawa jednostki do rozstrzygnięcia jej sprawy w sposób sprawiedliwy, a zatem na podstawie przepisów pozostających w zgodzie z normami konstytucyjnymi. Kodeks postępowania cywilnego3 rozróżnia dwa rodzaje środków zaskarżenia, tj.: środki odwoławcze i inne środki zaskarżenia (art. 363 § 1 k.p.c.). Wspólną cechą środków odwoławczych i innych środków zaskarżenia jest wstrzymanie się uprawomocnienia zaskarżonego orzeczenia, tj. suspensywność. Natomiast różnica między „środkami odwoławczymi” a „innymi środkami zaskarżenia” sprowadza się do zagadnienia przeniesienia sprawy do sądu wyższej instancji, czyli dewolutywność. Środki odwoławcze powodują przeniesienie rozpoznania sprawy do sądu wyższej instancji. Z kolei inne szczególne środki zaskarżenia nie mają tej cechy. Ich wniesienie powoduje rozpoznanie sprawy przez sąd tej instancji, który wydał zaskarżone orzeczenie.
[frg. wstępu]
