Opis
Stosownie do treści art. 86 ustawy z dnia 14 lutego 1991 roku – Prawo o notariacie1 (dalej: pr.not.) notariuszowi nie wolno dokonywać czynności notarialnej, jeżeli poweźmie wątpliwość, czy strona czynności notarialnej ma zdolność do czynności
prawnych. Pobieżna lektura powołanego przepisu skłaniałaby do przyjęcia wniosku, że ustalenie wynikającej z niego normy prawnej nie powinno nastręczać poważniejszych trudności. Odwołuje się on bowiem do jednego z podstawowych pojęć prawa cywilnego, jakim jest „zdolność do czynności prawnych”, nakazując notariuszowi odmówić dokonania czynności notarialnej w sytuacji, gdy poweźmie „wątpliwość”, czy strona tej czynności zdolnością taką dysponuje. Tymczasem w literaturze słusznie zauważa się, że próba ustalenia sensu normatywnego tego przepisu z zastosowaniem dyrektyw wykładni językowej w rzeczywistości prowadzi do rezultatów „niemożliwych do zaakceptowania”2.
Celem niniejszego artykułu jest podjęcie próby określenia, co należy rozumieć pod pojęciem „zdolności do czynności prawnych” w świetle art. 86 pr.not. Realizacji
wymienionego celu badawczego służyć będzie analiza odnoszącego się do przedmiotowego zagadnienia dorobku judykatury i doktryny. Dla pełniejszego zobrazowania problemów związanych z prawidłową interpretacją tego pojęcia przeprowadzone zostaną również badania o charakterze historycznym, koncentrujące
się na regulacji analizowanego zagadnienia na gruncie polskich aktów prawnych poprzedzających aktualnie obowiązujące Prawo o notariacie.
[frg. wstępu]
