Opis
Idea powstania niniejszego zeszytu poświęconego praworządności w państwach
Unii Europejskiej opiera się na dwóch spostrzeżeniach.
Punkt wyjścia stanowi stwierdzenie, że chociaż w ostatnich latach toczy się niekiedy
zajadła dyskusja na temat koncepcji praworządności według art. 2 TUE i jej
znaczenia dla prawa narodowego państw członkowskich, zwłaszcza Polski i Węgier,
to dyskurs na temat kwestii prawnych w międzynarodowej sferze publicznej prowadzony
jest przede wszystkim przez polityków, a nie przez prawników. O ile
prawnicy komentują tę kwestię w specjalistycznych publikacjach, to dzieje się to –
abstrahując od kilku międzynarodowych konferencji1 – prawie wyłącznie w kontekście
narodowym. Brakuje zatem w dużej mierze publicznego dialogu na forum
międzynarodowym między prawnikami z państw członkowskich UE.
Druga obserwacja wynika z faktu, że zasada praworządności tradycyjnie, a mianowicie
od czasu pierwszych teoretycznych rozważań na temat tej zasady pod koniec
XIX w.2, podobnie jak koncepcja demokracji po I wojnie światowej, rozumiana
była w Europie jako wartość wyłącznie pozytywna, którą należy chronić.
[frg. wstępu]
