Opis
Powierzchnie tarcz dekorowano już od czasów starożytnych. Motywem często powtarzanym
w ich zdobnictwie były wizerunki złych oczu, potworów, mitycznych zwierząt (signa horribilia). Wyobrażenie z tarczy zwiększało apotropeicznie, ochronne
jej właściwości. Miało odpędzać, odstraszać bądź eliminować umyślne wrogie zamiary, działania czy siły. Apotropaiony w formie masek na tarczach wyraźniej zaznaczają
swoją obecność w sztuce starożytnej Grecji co najmniej od VI wieku p.n.e. Określano je mianem φόβος (‘strach’). Przybierały one czasem formę brodatych twarzy, jak na tarczy Hektora z attyckiej amfory w stylu czerwonofigurowym autorstwa
Eutymidesa, datowanej na lata 510/500 przed Chrystusem, czy maszkaronu, jak z czarnofigurowej amfory z Vulci, ze zbiorów Luwru, datowanej na VII-VI w. p.n.e. (ryc. 1:1). Niezwykle popularnym motywem wyobrażanym wtedy była głowa Gorgony-Meduzy – bestii, której spojrzenie zamieniało w kamień, zgładzonej według mitologii przez Perseusza. W świetle jednej z wersji mitu heros ten podarował jej głowę Atenie, a ona nosiła trofeum na swojej tarczy (Egidzie).
[frg. tekstu]
