Opis
Językoznawstwo jako dyscyplina naukowa było w swej długiej historii sytuowane głównie w obrębie humanistyki, ale traktowano je czasem jako naukę ścisłą, a czasem przynależną przyrodoznawstwu. Najogólniejszym
tego powodem jest oczywiście to, że język – różnie zresztą pojmowany na przestrzeni stuleci – bywa przedmiotem zainteresowania
różnych dziedzin, choćby dlatego, że są one w nim wyrażane; od czasu zwrotu językowego powszechnie uświadamiana jest także jego rola w poznaniu wszechrzeczy. Poza tym językoznawstwo rozwija się w kontakcie z szerszą wiedzą interdyscyplinarną i wielotorowymi nurtami myślenia kreującymi „aurę intelektualną”, która nie sprzyja współcześnie jego integralności: „Lingwistę może m.in. zastanowić, jak to się stało, iż jego dyscyplina z roli przewodniej tzw. dyscypliny pilotującej (lata 30.-60. XX wieku) spadła do rangi jednej – i to być może nie najważniejszej – z nauk o języku (lata 70.-90. XX wieku)” – zauważa Stanisław Gajda1, charakteryzując skomplikowaną sytuację poznawczą lingwistyki w XXI wieku.
Wzrost heterogeniczności został zapoczątkowany w latach siedemdziesiątych
XX wieku, gdy paradygmat strukturalny utracił status jedynej naukowej formy uprawiania językoznawstwa.
[frg. wstępu]
