Opis
Zachodnia kultura muzyczna, tworząc formułę publicznego życia muzycznego, włączyła
weń także przestrzeń refleksji o muzyce – krytykę muzyczną. Jej zadaniem
było w pierwszym rzędzie komentowanie bieżących wydarzeń w dziedzinie muzyki,
ale także podejmowanie wszelkich zagadnień związanych z kulturą muzyczną. Krytyka
muzyczna stanowi jedno z pól recepcji muzyki rozumianej jako „interakcja między
niezmiennym historycznie dziełem a zmieniającymi się «pojęciami recepcyjnymi»
słuchaczy, wykonawców, czytelników”1. W wyróżnionych przez Małgorzatę Woźną-
-Stankiewicz czterech podstawowych postaciach recepcji (i za nimi czterech typach
dokumentów recepcji2) krytykę określa autorka jako recepcję analitycznotwórczą,
w której krytycy, w początkowej fazie odbioru, „recypują [dzieło muzyczne] jak
«milcząca większość» odbiorców, ale zarazem przeprowadzają analizę tekstu dzieła
muzycznego, tekstu o muzyce”3.
W XX stuleciu przedmiotem zainteresowania krytyki muzycznej stał się nowy
rodzaj muzyki – jazz. W Europie postrzegany był on początkowo w aurze egzotyki;
jako taki wzbudzał zainteresowanie krytyki muzycznej.
[ze wstępu]
