Opis
Gdy kilkanaście lat temu po raz pierwszy zwróciłam uwagę na poradnictwo uprawiane
za pomocą środków masowej komunikacji, działałam dość intuicyjnie. Przypatrując się
różnym poradniczym ofertom medialnym, przyjmowałam bardziej rolę naturalnego telewidza
(użytkownika, internauty) niż analityka sposobu ich konstruowania. Wówczas
jeszcze nie starałam się formułować odrębnej nazwy dla tego typu poradnictwa i nie
stawiałam sobie pytań o to, skąd się ono wzięło oraz jakie konsekwencje może mieć jego
pojawienie się. Zresztą wtedy swoją wizję poradnictwa mocno łączyłam z działaniem
uprawianym w interakcyjnym, bezpośrednim i międzyosobowym układzie. Przez
długie lata punktem odniesienia była dla mnie definicja poradnictwa sformułowana
przez Alicję Kargulową, w której mowa o „formie pomocy lub działaniu społecznym
polegającym na przekazywaniu rad, porad, informacji itd. jednej jednostce będącej
w sytuacji problemowej (radzącemu się) przez drugą (doradcę), ale także interakcja
międzyosobowa o charakterze pomocowym, jak również działalność zorganizowana,
prowadzona w instytucjach (poradniach)”1. Takie właśnie ujęcie było dla mnie podstawą,
na której budowałam swoje rozumienie poradnictwa. Przywykłam więc do myśli,
że jest ono swoistą relacją łączącą dwie bezpośrednio komunikujące się osoby.
[Ze wstępu]
