Opis
Miło jest mieć przywilej otwierania dziesiątego i tym samym niejako jubileuszowego
numeru rocznika. Zarazem to może znakomita okoliczność, by dokonać kilku podsumowań,
choć te najpewniej w większości pojawią się za rok, niemniej ważny drobiazg
warto uwypuklić już teraz. Największym sukcesem, w odczuciu piszącego te słowa, jest
nieprzerwane trwanie tytułu od dekady, mimo rozmaitych trudności. Nadto czasopismo
systematycznie realizuje zadania nie tylko z zakresu wyzwań badawczych i ich
prezentacji zgodnie z najnowszymi wymogami współczesności, ale także przyczynia
się do integracji wielu środowisk – w wymiarze lokalnym, regionalnym, krajowym czy
także, aczkolwiek skromniej, europejskim, a nawet światowym. Wspólny mianownik
tych zbliżeń stanowi oczywiście język, literatura, kultura, historia oraz polonistyka
wreszcie – dziedzina chyba najbliższa dla większości publikujących na łamach zielonogórskiego
periodyku Autorów.
Dobrą ilustracją praktycznego zastosowania priorytetów takiego podejścia może
być zrealizowany i właśnie ogłaszany drukiem projekt – to wynik współpracy zespołu
kilkudziesięciu osób, z Czech, Polski, Ukrainy. Z Charkowa, Pragi, Warszawy, Zielonej
Góry. Rzecz znalazła również wymiar oficjalny w postaci pary umów podpisanych
na najwyższym szczeblu pomiędzy Muzeum Narodowym w Pradze i Uniwersytetem
Zielonogórskim1, w rezultacie część naukową numeru, bez wahania wolno powiedzieć,
uświetnia reedycja nietuzinkowego zabytku z XVII w. – literackiego, plastycznego,
historycznego. Treściowo wiąże się z przeszłością właściwie całej Europy. Wprawdzie
to druk, jednakże równocześnie unikat, gdyż powielone niegdyś w warsztacie typograficznym
stronice wyposażono w serię odręcznych dopisków.
[frg. wstępu]
