Opis
Chęć naprawy Rzeczypospolitej i edukacji narodu stała się dla osiemnastowiecznych ludzi pióra powszechną i obligatoryjną dyrektywą. Nie ulega wątpliwości, że uznawali oni twórczość słowną za predestynowaną do zadań perswazyjnych oraz parenetycznych. Nauczycielskie powinności twórców podkreślali także ówcześni teoretycy literatury. Przekonuje nas o tym choćby wydany jeszcze przed wstąpieniem na tron Stanisława Augusta Poniatowskiego poemat O nauce wierszopiskiej (1762) Wacława Rzewuskiego. Ów prekursorski dla polskiego klasycyzmu dokument myśli normatywnej wyznacza następujące zobowiązania dla autora: „A to miej za cel dzieł twych i roboty, / Byś w sercach zbrodnie burzył, wszczepiał cnoty”. Treść tę w różnych wersjach stylistycznych powtarzały wszystkie stanisławowskie i postanisławowskie kompendia poetyki.
