Opis
Starożytni Grecy wierzyli, że muzyka ma boski rodowód. Początkowo uprawiali
ją tylko bogowie i bóstwa, szczycąc się swoimi umiejętnościami. Później zaczęli
z nimi konkurować ludzie, co nie spodobało się mieszkańcom Olimpu. Według
mitologii greckiej, gdy dziewięć córek króla Macedonii zaczęło swoją grą rywalizować
z muzami, córkami Zeusa, Apollo za karę zmienił je w smoki.
Kilka wieków później pitagorejczycy powiedzą, że muzyka jest dana z natury
i nie jest dziełem ludzi. Zgodnie z naukami ich mistrza, Pitagorasa, wszechświat
funkcjonuje na zasadach muzycznej harmonii. I tak Ziemia, poruszając się wokół
ognia centralnego, wydaje ton podstawowy, niebo gwiazd stałych znajduje się od
Ziemi w odległości oktawy, a odległości między innymi gwiazdami odpowiadają
pozostałym harmonijnym stosunkom. Poruszając się po swoich orbitach z różną
prędkością, tworzą one muzykę sfer niebieskich, harmonię wszechświata. Pitagoras
wyjaśniał, że ludzie nie słyszą jej tylko dlatego, że jest ona odwieczna i że do niej
przywykliśmy.
[frg. wstępu]
