Opis
Muzyka jazzowa wraz ze zmieniającą się jej stylistyką wciąż inspiruje do poszukiwań
nowych metod obejmujących obszar edukacji. Łącząc historyczne środki wyrazowe ze współczesnym sposobem muzycznej wypowiedzi odwołuje się do najważniejszego
elementu wyrazowego – do indywidualności artysty. Kolejne pokolenia młodych muzyków są źródłem inspiracji przy opracowywaniu i rozwiązywaniu problemów
metodycznych oraz rozwijaniu nowoczesnych form dydaktycznych.
Trwająca blisko 60 lat formalna edukacja w Polsce, obok znakomitych sukcesów, stawia coraz więcej pytań na temat metod kształcenia, a także wchodzi w aktywny dyskurs nad samą istotą muzyki jazzowej. Obiegowa definicja jazzu, odwołująca się nieustannie do trzech podstawowych jego elementów – improwizacji, swingu i emocjonalnej
spontaniczności, wydaje się dziś niewystarczająca. Powinna ona obejmować także ewolucję tej muzyki, wielopłaszczyznowe źródła inspiracji, jak również miejsce powstawania. Muzyka improwizowana eksploruje wciąż nowe obszary, a zaczerpnięte z nich inspiracje wpływają na kreowanie nowych odcieni stylistycznych.
Edukacja w zakresie jazzu stawia nauczycielom coraz większe wymagania, które prowadzą do ciągłej weryfikacji dzisiejszego modelu kształcenia. Jego istotną rolą jest nie tylko budzenie i podtrzymywanie kreatywności i artystycznej wolności adepta sztuki muzycznej, ale też przestrzeganie go przed zgubnymi ścieżkami.
[frg. wstępu]
