Opis
Gdy w grudniu 2009 r. podejmowaliśmy się zleconego nam przez Zarząd Elektro ciepłowni zadania napisania niniejszej monografii, czyniliśmy to z przekonaniem, że czekają nas miesiące żmudnej, choć nie najbardziej interesującej pracy. Myliliśmy się w dwójnasób. Po pierwsze, praca nad książką okazała się dużo trudniejsza niż pierwotnie sądziliśmy, materiał źródłowy zaś rozleglejszy i nadzwyczaj różnorodny. Po drugie, wnikając coraz głębiej w temat, odkrywaliśmy wciąż nowe wątki w kilkudziesięcioletnich, niezwykle burzliwych i – jak się przekonaliśmy – bardzo frapujących losach zielonogórskiego przedsiębiorstwa. W takim kontekście dzieje Elektrociepłowni okazały się ważnym fragmentem powojennej historii Zielonej Góry, stanowiąc równocześnie swego rodzaju lokalne odbicie skomplikowanych procesów społeczno-gospodarczych zachodzących w Polsce na przestrzeni nieomal półwiecza. O potrzebie stworzenia w mieście centralnego źródła ciepła mówiło się w zasadzie od początku lat 60. Wymuszał to niejako, dynamiczny w tym okresie, rozwój przemysłu i budownictwa mieszkaniowego, których ciepłowniczych potrzeb nie zaspokajały już istniejące tradycyjne kotłownie węglowe, a budowa kolejnych była zarówno nieopłacalna, jak i uciążliwa dla środowiska. Wobec takiej sytuacji ówczesne władze administracyjne – miejskie i wojewódzkie – rozpoczęły, najeżone licznymi trudnościami, starania o możliwość wybudowania w Zielonej Gorze wspomnianego centralnego źródła ciepła, funkcjonującego na zasadzie gospodarki skojarzonej, czyli przy jednoczesnym wytwarzaniu energii cieplnej oraz elektrycznej. Podjęte wysiłki przyniosły efekt dopiero po kilku latach, kiedy wiosną 1971 r. wbito nareszcie pierwszą łopatę pod budowę zakładu, mającego zaopatrywać w energię cieplną przede wszystkim najważniejsze przedsiębiorstwa i zakłady oraz nowo powstające osiedla bloków. Była to bez wątpienia najtrudniejsza pod względem technologicznym powojenna inwestycja w mieście i początek historii firmy, należącej obecnie do najnowocześniejszych w swojej branży w kraju.
