Opis
Współczesna edukacja, która stanowi całożyciowy proces i jest realizowana zarówno w strukturach formalnych, jak i nieformalnych życia społecznego czy we wszystkich jego sferach i wymiarach, stoi przed bardzo trudną alternatywą. Albo będzie się koncentrować
na eskalacji permanentnego i przede wszystkim zinstytucjonalizowanego kształcenia, coraz bardziej zunifikowanego i sformalizowanego na każdym jego etapie i stopniu rozpowszechniania – co może powodować jej zbyt małą reaktywność na zróżnicowane potrzeby i potencjał twórczy uczniów, który w konsekwencji może nawet osłabiać1 – albo też szeroko otworzy się i będzie nieustannie poszerzała pole działań i rozwiązań sprzyjających kreatywnej i elastycznej pracy wszystkich uczniów nad swoim
indywidualnym rozwojem, do niej pobudzała, wyzwalała ich własne zasoby oraz do tego dzieła intensywnie przygotowywała i na wszelkie dostępne sposoby wspierała w jego efektywnej realizacji2.
Wydaje się, że właśnie to drugie zadanie staje się, w kontekście intensywnego upowszechniania
edukacyjnej i społecznej inkluzji dzieci, młodzieży i dorosłych osób z niepełnosprawnościami czy o zróżnicowanych, a więc (nie)typowych potrzebach, głównym wyzwaniem współczesnej szkolnej i pozaszkolnej praktyki społecznej, jak dotąd ciągle w małym stopniu spełnianym.
[frg. wstępu]
