Opis
W czasach kreowania nowego porządku społecznego, kulturowego, politycznego i ekonomicznego nie sposób pominąć problemów związanych z projektowaniem nowego ładu edukacyjnego. Zrozumienie roli współczesnej oświaty i jej socjotechnicznych możliwości jest na tyle istotne, że oczekując na jakiekolwiek efekty edukacyjne, trzeba koniecznie brać pod uwagę to, iż w dobie obecnej zanika praktycznie jednolity model szkoły oraz wiele dotychczas popularnych form w tradycyjnie przyjętym trybie kształcenia. Pojawiają się liczne, zupełnie nowe i odmienne, wzorce nauczania-uczenia się, przynoszące zróżnicowane wyniki kształcenia. Podkreśla się, że edukacja ma sprzyjać przede wszystkim rozwojowi jednostki uczestniczącej w oświacie, a naczelnym jej celem ma być poszukiwanie najlepszych form pomocy w uczeniu się poszczególnych jednostek. Jednej z takich form wspomagających proces kształcenia, samokształcenia i samouctwa należy upatrywać w nieustannie rozwijającej się Information and Communication Technology (ICT). Rozwój telekomunikacji, sieci komputerowych, technik multimedialnych i WWW oraz kognitywnej psychologii otworzyły całkowicie nową drogę nauczania i uczenia się. […] Opracowanie składa się z siedmiu wyodrębnionych logicznie części. Rozdział pierwszy wskazuje na edukacyjne konteksty stosowania metod i narzędzi ICT. Podkreśla wielką użyteczność ICT w procesie dydaktyczno-wychowawczym i terapeutycznym, jej wielorakie funkcje wspomagania i organizowania procesu kształcenia i samokształcenia. Na tle prowadzonych analiz osiągnięć nauk kognitywnych i edukacyjnych wskazań konstruktywizmu prezentuje założenia przedmiotu odnoszącego się do komputerowego wspomagania procesu dydaktycznego. Zwraca również uwagę na aspekty prawne, zalecenia programowe i rozwiązania techniczne wspierające obsługę systemów informatycznych przez osoby z dysfunkcjami. W syntezie materiału teoretycznego eksponuje się, że przetwarzanie wiadomości ma charakter procesu konstruktywistycznego, natomiast ICT to narzędzie poznawcze kształtujące umiejętności kognitywne, aktywizujące sferę intelektualną i emocjonalną osobowości oraz wielce przydatne w edukacji, a edukacji ustawicznej szczególnie. W rozdziale drugim wyeksponowano ważne zagadnienia dotyczące wymagań stawianych współczesnym nauczycielom i ukazano złożoność i wielowymiarowość kompetencji jako dyspozycji osobowościowych. Rozważania prowadzono, poczynając od eksplikacji terminu kompetencje i różnorodnych klasyfikacji kompetencji nauczycielskich, poprzez desygnaty kompetencji zawodowych nauczycieli, aż do standaryzacji kompetencji informacyjnych. W konsekwencji nakreślono koncepcję (strukturalny model) kompetencji informacyjnych wykorzystywania ICT. W konkluzji postawiono wiele pytań odnośnie do nauczycielskich kompetencji społecznie oczekiwanych i niezbędnych do realizowania zawodowych zadań w erze ICT. Rozdział trzeci koncentruje się na „edukacji w chmurach” postrzeganej przez pryzmat nowych technologicznych trendów. Podjęta w nim problematyka obejmuje cyfrową reformę edukacji, która jest źródłem rodzących się licznych pytań o kierunki jej rozwoju. Opisując nowożytne i przewidywane przez futurologów przemiany ICT, podkreśla wagę pracy grupowej oraz istotę danych i programów w Internecie. Analizuje proces edukacji również pod kątem kultury darów i partnerstwa. W rezultacie rozumowania stwierdza się, że współczesna ICT jest wielkim sprzymierzeńcem oświaty dzięki jej ogólnemu udostępnieniu i walce z obszarami wykluczenia, ale równocześnie może ona wykreować populację pozbawioną „analogowych” zmysłów i kluczowych kompetencji. Rozwój ICT daje techniczne i praktyczne możliwości, by każdy uczestnik globalnego świata (w tym i nauczyciel) uczestniczył w procesie permanentnej i otwartej edukacji. „Edukacji w silosach”, wskazującej na zagrożenie rozwoju ogólnego i zawodowego, poświecony jest rozdział czwarty.
