Opis
Nieśmiałość dziecka może się wyrażać uczuciem zakłopotania i dyskomfortu w różnych
sytuacjach społecznych (Buss, 1985; Eggum i in., 2009). Nieśmiałość jest powiązana
z zahamowaniem psychoruchowym, czasem określanym hamowaniem behawioralnym
czy hamowaniem zachowania (behavioral inhibition), jeśli sytuacja społeczna jest potencjalnie zagrażająca. Zahamowanie psychoruchowe jest efektem konfliktu motywacyjnego polegającego z jednej strony na potrzebie działania, a z drugiej na obawie i poczuciu zagrożenia przed skutkami wynikającymi z tego działania. U osób nieśmiałych zahamowanie psychoruchowe pojawia się w nowych sytuacjach o charakterze
społecznym i niespołecznym, np. większa reaktywność na nowe, nieznane sytuacje
i bodźce (Kagan, 2012).
Nieśmiałość dziecka może być pewnym przejściowym stanem oraz cechą (Colonnesi i in., 2014). Nieśmiałość będąca cechą jest stabilna na przestrzeni życia i odnosi się do osobowości i cech temperamentalnych. Nasilenie nieśmiałości pozytywnie koreluje z neurotyzmem i negatywnie z ekstrawersją (Briggs, 1988; Crozier, 1979). Dowiedziono ponadto, że nieśmiałość jest odrębnym wymiarem od towarzyskości (Buss i Plomin, 1984).
Obserwuje się stałe nasilenie nieśmiałości na różnych etapach rozwojowych człowieka
(Hane i in., 2008; Henderson, 2010; Rubin i in., 2009). Zahamowanie psychoruchowe
u nieśmiałych dzieci można zaobserwować już od najmłodszych lat (Colonnesi i in., 2014; Henderson i in., 2014).
[frg. wstępu]
